Morgen is onzeker geworden. We zijn genoodzaakt om te verhuizen. Plannen zijn in het geheim bedacht door de gemeente. Het voelt als een net, zoals de Psalmist schrijft. Het is een ware beproeving. Waar was mijn hoop op gevestigd? Wat zegt Gods woord? Klik op de link om verder te lezen.
Niets is zeker op deze aarde
Na het ontvangen van de brief werd opnieuw duidelijk, dat niets op aarde zeker is. Nadenkend, tijdens het schrijven van dit blog, denk ik opeens weer aan het briefje in het koekje, dat ik een tijdje geleden ontving. Er stond in "jij kunt zeker zijn van je zaak".
Zou dat al een voortijdige bemoediging zijn geweest voor mij? Geluksbriefjes in koekjes komen niet van God. Maar God kan wel alles gebruiken ten goede. De enige zekerheid die ik heb is de eeuwigheid! Dat blijkt ook nu weer...
De plannen lagen er blijkbaar allang. Geheim gehouden. Opeens die brief. Ze gaan een wijk bouwen rond onze vrijstaande huizen. De groene weiden zullen verdwijnen. Ons uitzicht binnen een paar jaar veranderen in een bouwput. Conclusie. Wij willen hier weg. Vraag. Waar gaan we naartoe?
Een anker voor mijn ziel
Het is inmiddels alweer een aantal weken geleden. Veel wordt erover gesproken. Velen in de buurt willen verhuizen. Steeds als het onderwerp in ons gezin ter sprake komt, ontstaat er veel onrust. Onrust komt niet van God.
We hadden gedacht, dat we hier zouden wonen tot onze oude dag. Het lot beslist nu anders. Ik voel me op de proef gesteld. Hoe ga ik om met deze situatie? Hoe reageer ik?
Opnieuw kom ik tot de conclusie. Waar is mijn hoop op gevestigd?
Ik heb een hoop, vast en onwrikbaar. Daarboven. Mijn anker. Jezus. Aan Hem mag ik mijn scheepje zeker vastleggen. Het zal niet wegdrijven in deze storm van het leven.
Deze hoop hebben wij als een anker voor de ziel, dat vast en onwrikbaar is en reikt tot in het binnenste heiligdom, achter het voorhangsel. (Hebr. 6:19, HSV)
Wees niet bezorgd over de dag van morgen
Nee, we weten niet wat de dag van morgen ons zal brengen. Hier op aarde.
Wees dan niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal voor zichzelf zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. (Matt. 6:34, HSV)
Het leven hier op aarde is tijdelijk. Het leven hierna is eeuwig! En dat heeft Hij mij beloofd! Ik ben Hem voor altijd dankbaar!
En dit is de belofte die Hij ons heeft beloofd: het eeuwige leven. (1 Joh. 2:25, HSV)
Waar was mijn hoop op gevestigd
Zonder dat ik het misschien in de gaten had, was mijn hoop gevestigd op deze onzekere rijkdom. Ons huis. Onze tuin. Ons uitzicht. Het veilige gevoel...
Ben ik teveel aan deze aardse dingen gehecht geraakt? Ik neem me altijd voor om me niet te hechten aan aardse zaken. Toch raakt me dit erg. Herken je dat? Begrijp je dat? Misschien heb je ook zoiets meegemaakt? Schrijf het in een reactie hieronder.
Beveel de rijken in deze tegenwoordige wereld dat zij niet hoogmoedig zijn, en hun hoop niet gevestigd houden op de onzekerheid van de rijkdom, maar op de levende God, Die ons alle dingen in rijke mate verschaft om ervan te genieten... (1 Tim. 6:17, HSV)
Het wordt me weer opnieuw duidelijk. God heeft mij deze plek en ruimte gegeven om ervan te genieten. En NIET om mijn hoop hierop te vestigen.
Wijs mij dan de weg en leid mij zachtjes
Het voelt als een net.. geheime plannen.. die zonder ons medeweten zijn bedacht.. zoals de Psalmist hier schrijft.
Heer! Wijs mij dan de weg en leid mij zachtjes.. want U bent mijn Rots en mijn burcht! Op U vertrouw ik in alles!
Want U bent mijn rots en mijn burcht! Wijs mij dan de weg en leid mij zachtjes, omwille van Uw Naam.
Trek mij uit het net dat zij heimelijk voor mij spanden, want U bent mijn kracht. (Ps. 31:4, HSV)
Reactie plaatsen
Reacties
Ach... Ilona toch! En jullie wonen inderdaad zo heerlijk. Ik geniet zo van jouw prachtige foto's van de wandelingen die je doet. Het haasje pas... Begrijp wel dat jullie hier nogal ontdaan van zijn!
Misschien is dit wel een heenwijzing van de HEERE, om dichterbij een kerkelijke gemeente te gaan wonen? Nu moet je wat verder reizen, toch?
Wij zijn vanaf de biblebelt verhuist naar de flevopolder een kleine 20 jaar geleden. Vanwege het werk van mijn man en het verkeer dat steeds meer ging stropen bij Hoevelaken. Wij dachten dat het Gods weg was vanwege de omstandigheden. Nu denk ik weleens: 'was dat wel zo?'
Alle mensen waar we een beetje een relatie mee hadden, hebben we losgelaten. Vanwege de fysieke afstand en de drukte van het gezin lukte dat niet. Terwijl je tevens een nieuw leven op 'moet' bouwen in je nieuwe omgeving. Was het goed?
En met het schrijven van dit stukje aan jou realiseer ik me nu: Van belang is dat we op het moment doen wat goed is, in afhankelijkheid van God. Achteraf kijken is gemakkelijk. Maar wat had er gebeurd als we in de biblebelt waren blijven wonen? Had onze oudste zoon dan nu nog wel in God gelooft? We weten het niet en zullen het nooit weten ook. Wèl weten we dat
God regeert. Lúister naar Hem. Zoek vooral in een omgeving waar je een gemeente van broeders en zusters hebt, waar ook je kinderen bij kunnen aansluiten en de rust kunnen vinden om God te dienen.
Daarin hebben we onze eigen verantwoordelijkheid. Wij als ouders èn onze kinderen zelf.
Iets nieuws is niet gemakkelijk. Spannend! Zeker met autisme(onze oudste zoon heeft dat ook). Ga met God en Hij zal met je zijn! Zet Hem centraal in de keuze waar jullie naartoe moeten/willen gaan... En soms? Zoals bij ons, lijkt het dan verkeerd uit te pakken... God is erbij! Op aarde is niets zeker, behalve dat we eens zullen sterven en God gaan ontmoeten. Daartussen zijn mooie momenten met ook moeiten en verdriet. Alle verleidingen/zorgen die we tegenkomen zijn een beproeving om standvastig in Hem te blijven staan. Ik bid voor jullie dat deze beproeving jullie juist tot zegen zal zijn. En daarbij denk ik aan dat mooie gezang:
Wat de toekomst brengen moge:
Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed! Leer mij slechts het heden dragen met een rustig, kalme moed!
Heer, ik wil uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet. Zalig hij, die durft geloven, ook wanneer het oog niet ziet. Schijnen mij uw wegen duister, zie, ik vraag U niet: waarom? Eenmaal zie ik al uw luister als ik in de hemel kom!
Laat mij niet mijn lot beslissen: zo ik mocht, ik durfde niet. Ach, hoe zou ik mij vergissen, als Gij mij de keuze liet! Wil mij als een kind behand'len, dat alleen de weg niet vindt: neem mijn hand in uwe handen en geleid mij als een kind.
Waar de weg mij brenge moge, aan des Vaders trouwe hand, loop ik met gesloten ogen naar het onbekende land.
Veel liefs van mij en Zijn overvloedige vrede en genade toegewenst in deze onzekere tijd voor jullie.🙏