Uitkomst

God is er! Jouw levensbron. Jij hebt een lamp. Ben je op Hem aangesloten? Druk dan wel zelf op de lichtknop. Ik deed dat. Ik bad tot de HEERE. Maakte Hem mijn nood bekend. De volgende dag werd ik gebeld. Herkende ik daarin wel Gods antwoord? Klik je op de link om verder te lezen? 

De bron

Het is zo menselijk. Steeds maar weer te vergeten dat ik op Hem aangesloten ben. Hij is mijn Bron. Gods Geest woont in mij. Hopelijk ook in jou! Zo niet, dan kun je simpelweg de deur opendoen van je hart. Dan kan God bij je binnenkomen. Hij klopt namelijk. Hoor je Hem? Je laat Hem toch niet buiten staan? 

Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Als iemand Mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik bij hem binnenkomen en de maaltijd met hem gebruiken, en hij met Mij. (Openb. 3:20, HSV)

Ook als jij en ik Hem al binnen hebben gelaten is het zo belangrijk om aangesloten te blijven! Hem deel uit te laten maken van ons leven! Hem in gebed te betrekken bij elke situatie waar je mee zit!

Onze energiebron (God) en onze lamp zijn aanwezig. We moeten alleen nog op die knop drukken om het licht te kunnen zien!

Want bij U is de bron van het leven; in Uw licht zien wij het licht. (Ps. 36:10, HSV)

Vraag naar de HEERE en Zijn kracht

Wat is dan de knop? Hem te vragen! Hem te bidden om kracht in elke situatie. Te stoppen met in ons eentje te blijven worstelen. Het is onnodig. Alles is aanwezig. We moeten alleen nog leren om die knop te gebruiken. Dan gaat het licht aan. Dan zien we alles in een ander perspectief. In het licht. Gods licht. 

Want U doet mijn lamp schijnen, HEERE...(2 Sam. 22:29, HSV)

Bijvoorbeeld. Als de zon schijnt moet deze jou en mij wel kunnen bereiken. We moeten de deur opendoen. Naar buiten stappen en erin gaan zitten. Dan ontvangen we licht en warmte! En kunnen we deze vervolgens weer uitdelen!

Herken je Zijn antwoord?

Als we Hem hebben gebeden, moeten we natuurlijk wel Zijn antwoord herkennen. Een paar weken geleden had ik mij spontaan aangemeld voor vrijwilligerswerk. Ik kon mail of telefoon aanklikken. Ik weet nog steeds niet waarom ik ervoor koos om gebeld te worden. De actie was te impulsief geweest. Vastbesloten nam ik mij voor om het af te zeggen. Kortom. Het werd me teveel. 

Een paar weken later bad ik intensief voor een situatie. De volgende ochtend werd ik gebeld. Het was een coördinator van de vrijwilligersorganisatie. Meteen wimpelde ik het af. Het werd me toch teveel. Alleen voelde ik op de één of andere manier een klik met deze vrouw. Zonder mij te willen overhalen sprak ze nog even door over andere mogelijkheden, die juist helpend zouden kunnen zijn voor mij. Deze waren ook wel door mij heengegaan destijds. Ook dat idee had ik meteen verworpen. 

Nog steeds hield ik vol dat het niets voor me was. Maar opeens begon er een lichtje te branden bij mij. Ik nam haar aanbod aan en besloot toch een nadere kennismaking te plannen. Nadenkend concludeerde ik: "Eigenlijk komt dit telefoontje wel op een heel goed moment". Zij zei: "Nou misschien moest het wel zo zijn." Ik beaamde: "Ja, dat denk ik ook." 

Als g'in nood gezeten, geen uitkomst ziet

Tijdens het schrijven kwam dit lied zo binnen. Daarom deel ik het met jou! God zal ons nooit verlaten! Denk daaraan! Dat Hij er is en dat we op Hem mogen vertrouwen. En Hem op hulp vragen in elke situatie!

Als g' in nood gezeten, geen uitkomst ziet,
Wil dan nooit vergeten: God verlaat u niet.
Vrees toch geen nood! 's Heeren trouw is groot,
En op 't nacht'lijk duister, volgt het morgenrood.
Schoon stormen woeden, ducht toch geen kwaad;
God zal u behoeden, uw toeverlaat.

God blijft voor u zorgen; Goed is de Heer',
En met elken morgen, keert Zijn goedheid weêr.
Schoon g' in 't verdriet, nergens uitkomst ziet,
Grooter dan de Helper, is de nood toch niet.
Wat ons ontviele, Redder in nood!
Red slechts onze ziele, uit zonde en dood.