Ken je dat? Dat je 's nachts wakker ligt en niet meer kunt slapen. De meest vreselijke gedachten komen in je op. De tranen komen vanzelf. Nee. Het leven gaat niet altijd vanzelf. Een gedicht schrijven hielp mij om mijn gedachten te ordenen. Deel gerust ook jouw momenten hieronder.
Altijd maar positief
Altijd probeer ik positief te blijven op mijn bijbel website. Altijd is er wel een bijbeltekst, waarmee ik een ander en mijzelf wil bemoedigen. De bijbel staat er vol mee. Met bemoedigende bijbelteksten. En ik ben erg gezegend in mijn leven. Dus genoeg reden toch om positief te blijven..? Of zijn er ook andere momenten.
Waarom voel ik me zo?
Maar... waarom voel ik me dan zo? In de emoties, die deze fase van mijn leven teweeg brengt, voel ik me alleen staan. Alleen vrouwen die hier ook, op dezelfde manier, doorheen zijn gegaan. De overgang. Verandering van hormonen. Een burn-out. Zij begrijpen het. In ons gezin gaat alles gewoon door. Ik doe mijn werk, heb aandacht voor de kinderen. Er is begrip. Ook dat het me veel energie kost op dit moment en bepaalde zaken blijven liggen of wat langer duren. De ene week gaat beter dan de andere. En het leven gaat gewoon door.
Wat een zegen! God plaatste een aantal geestelijke zussen in mijn leven. Op het juiste tijdstip. Een stuk herkenning. Soms even bellen. Maar tegelijk is er die pijn, de afstand van anderen, die het niet begrijpen. Het past niet in hun vrolijke leven. Ik pas daar, met mijn emoties, niet in op dit moment. Zo voelt dat. Het ene moment ben ik vrolijk en het andere moment huil ik. Ik begrijp het zelf ook niet. Nee, ik neem ze niets kwalijk. Maar die pijn voelde ik vannacht. Het lukte me niet om het los te laten.
...maak dan mijn blijdschap volkomen, doordat u eensgezind bent, dezelfde liefde hebt, één van ziel bent en één van gevoelen... (Fil. 2:2, HSV)
Ik word me er in deze periode nog veel meer bewust van dat we er voor elkaar moeten zijn. Iedereen heeft zijn eigen strijd. Laten we die delen met elkaar. Dat we elkaar mogen bemoedigen en opbouwen. Ook al zitten we zelf op dat moment goed in ons vel. Laten we een luisteren oor hebben voor die ander, die het niet zo makkelijk heeft. Er zijn veel ergere dingen, dan die ik nu meemaak. Ongeneeslijke zieken bijvoorbeeld.
Hij is erbij!
Tijdens de livestream werd een lied, dat gebaseerd is op Psalm 91, gezongen door een zanggroepje. Het raakte mij. Het is ook een prachtige Psalm. Hij is erbij, hoorde ik daarna zeggen. Ja dat klopt! De HEERE is bij ons in elke stemming, die we hebben. Alles mag daar zijn. Verdriet, pijn, blijdschap.. Hij is erbij! Hij is daar! Hij was ook bij mij vannacht, toen ik niet meer kon slapen. Overmand door emoties kwamen de tranen. Ze bleven maar stromen.
U zult niet vrezen voor het beangstigende van de nacht... (Ps. 91:5, HSV)
Zei ik: Ja, duisternis zal mij opslokken! –
dan is de nacht een licht om mij heen.
Zelfs de duisternis maakt het voor U niet duister,
maar de nacht licht op als de dag,
de duisternis is als het licht.
(Ps. 139: 11-12, HSV)
Mijn tranen in Zijn kruik
...doe mijn tranen in Uw kruik. Staan zij niet in Uw register? (Ps. 56:9, HSV)
Op een gegeven moment pakte ik de bijbel. Ik tikte 'tranen' in de zoekfunctie. Toen las ik dat Paulus ook veel tranen heeft vergoten. De tranen van Jezus vielen als druppels bloed op de aarde. En in de Psalmen staat zo mooi beschreven dat God een kruik heeft, waar onze tranen in terechtkomen. En elke traan opgeschreven in Zijn register. Is dat niet geweldig! Het troostte mij. Met een kopje kamillethee uit Gods natuur en deze teksten kwam ik weer wat tot rust. Vanmorgen schreef ik onderstaand gedicht.
In het donker van de nacht
Donkerheid omgeeft mij
Tranen beginnen te stromen
Zomaar.. rijkelijk en vrij
Oh Heer wilt U maar komen
Met de Trooster, met Uw Geest
U vangt mijn tranen
in Uw kruik, zoals ik lees
U wilt voor mij de weg banen
Vader, ik zie het niet meer
Wilt U Uw licht laten schijnen
Zodat ik opnieuw leer
hoe het donker kan verdwijnen.
In deze langdurende donkere nacht
Uw Woord is een lamp voor mijn voet
U bent daar Die op mij wacht
Totdat ik alles overgeef, zodat U het doet
Dat is Uw wens voor mijn leven
Ik leef niet meer, maar Christus leeft in mij
Wat een rijkelijk gegeven
Hoe ik mij ook voel, U bent erbij!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een prachtig gedicht, Ilona, konden mijn woorden zijn.
Ik wil je graag bemoedigen met de woorden uit Psalm 18:28 uit de KJV, die mij met het lezen van dit stukje in mijn gedachten kwamen en die ook mij regelmatig tot bemoediging zijn: 'For thou wilt light my candle: the LORD my God will enlighten my darkness.'
Liefs Rita
Dankjewel Rita, wat mooi.. ik heb de tekst net even opgezocht.. heb ook de KJV op de app. Echt prachtig! En zo waar! Net of alles in het Engels nog dieper binnenkomt.. gezegende dag! Hartelijke groet, Ilona
Wat een rijke zegen Ilona. Om jouw gevoelens en ervaring op deze manier op 'papier' te kunnen zetten. Een práchtig gedicht. Ja, God is er altijd bij! Hij is zo goed...
Ik herken het wel. Dat slechte slapen. En ondanks het begrip van sommigen mij toch eenzaam voelen en in het donker tasten. Vanwege het onbegrip van anderen... Vaak ook juist van de mensen waarvan ik hou. Onze ongelovige zoon en mijn lieve zus die niet gelooft. Maar ook medechristenen waar het ogenschijnlijk zo goed mee gaat... 's Nachts komt het zo hard binnen. Ik ben 'maar' huishoudelijk medewerkster terwijl ik een diploma heb voor boekhouden. Anderen die op mijn leeftijd weer gaan werken en carrière willen maken en daarvoor een opleiding gaan volgen. Mijn volwassen kinderen die getrouwd zijn en wel werken en kinderen hebben. Een héle andere keuze gemaakt hebben dan ik. Namelijk thuis blijven voor de kinderen, waardoor mijn diploma's waardeloos zijn geworden. In deze maatschappij waar druk zijn en presteren, de regel is, voel ik me op zo'n moment leeg en nutteloos met wat ik doe... Dan voel ik me zielig en alleen. Wat beteken ik eigenlijk? Tranen lopen dan soms over mijn wangen. Een zakdoek druk ik tegen mijn ogen aan. En soms ook tegen mijn mond, om stil te worstelen...
Overdag kan ik deze gedachten weren, door het werk dat ik drie morgens(elk twee uurtjes) in de week doe. De aandacht die ik schenk aan mijn naaste, waarvan ik weet dat ze het moeilijk hebben... Maar 's nachts komen die náre gedachten toch weer naar boven. 'Waarom doe ik dat toch? Zitten de mensen wel op mij te wachten? Doe ik het wel goed? Claim ik hen te veel? Ben ik niet juist te veel? Vinden de mensen het wel prettig dat ik hen aandacht geef? Want ik hoor zo weinig terug... Tja..., mijn fase om voor mijn kinderen te zorgen is voorbij. En ik heb tenslotte zelf bewust gekozen, om niet voor de kleinkinderen te zorgen, terwijl mijn eigen kinderen carrière maken en/of geld verdienen. Ik doe toch in bidden opzien, wat de HEERE wil dat ik doe? Elke dag weer?Waar mopper ik dan toch over? De kou en kilte die ik ervaar doordat wij mensen allemaal zo druk zijn... En toch heb ik het goed. Echt goed! Er zijn mensen die van me houden en ik van hen. Mijn echtgenoot, de kinderen en kleinkinderen. Vriendinnen en vrienden. Rupsje nooit genoeg? Denk ik dan...'
Met al die menselijke gedachten lig ik in bed te worstelen, tot ik besluit(en tegenwoordig doe ik dat gelukkig al snel) te denken aan de Heere Jezus. Wat Hij allemaal gedaan heeft voor mij en alle mensen. Hij hoefde niets terug te ontvangen. Hij heeft het om niet gedaan... Heel stout, komen mijn negatieve gedachten/gevoelens er tussendoor. Maar dan jaag ik ze weer weg, door heel bewust mijn aandacht weer op de HEERE te richten. Te denken aan wat ik gelezen heb in de Bijbel die dag of eerder. Zinnen te vormen voor schrijfsels/gedichten, die echter vaak de volgende morgen weer vergeten zijn. Toch geeft dat rust en meestal val ik met gevouwen handen en een gebed in slaap om 's morgens wakker te worden en een nieuwe dag te beginnen in de biddende hoop om de rust die ik mag hebben te kunnen besteden voor mijn naaste. Op welke manier dan ook.
Ik dank je wel, voor jouw mooie blog. Dat zo herkenbaar is. De overgang, waarbij emoties zo heftig op kunnen spelen... En de énige juiste weg is om het bij onze HEERE en Zaligmaker te brengen, om zo in Vaders armen te mogen huilen en schuilen!
Dank je wel lieve zuster in het geloof.
Dankjewel Yvonne. Je reactie ontroert mij. Ik kan je verzekeren dat je op die momenten dat je werkt een groot licht mag zijn in de levens van mensen. Ik heb het werk ook een tijdje gedaan. Gedachten van of we het wel goed doen en voldoende nuttig zijn, in deze maatschappij, komen duidelijk niet van Hem. Het zijn inbrekers. Dankjewel lieve zus, dat ik je mag kennen. In Gods Geest vallen alle afstanden weg. Je voelt dichtbij. Ik vat weer moed door jouw en andere reacties. Nogmaals dankjewel, ook voor je openheid hier. Gods zegen voor jou!
Dank je wel, Ilona. Dat we mentaal en digitaal zo dichtbij elkaar kunnen zijn, ondanks de fysieke afstand, is een grote zegen waar ik heel dankbaar voor ben. Daarmee kan ik weer verder de strijd van het aardse leven in.
Fijn! Zo is het! We gaan gewoon weer door met wat we doen. Hoe het ook gaat.. Hij is erbij!
Ilona, wat een mooie open blog. Bedankt. Ook voor het gedicht. We modderen vaak zo achter onze gesloten deuren. Ik vind het fijn dat je jouw deur even openzette en een inkijkje gaf.
Dankjewel Aritha!